ارزیابی پایداری ساختمان و تعیین معیارهای بومی به منظور ایجاد یك سیستم رتبه بندی ساختمان سبز در ایران

مفهوم ساختمان سبز در كشورهاي توسعه يافته كاملاً رواج پيدا كرده است و بسياري از اين كشورها در راستاي توسعه سيستم هاي ارزيابي پايداري اين ساختمان ها اقدامات شايان توجهي انجام داده اند. سيستم هاي ارزيابي ساختمان ها، يك چارچوب مؤثر را براي ارزيابي كاركرد محيطي ساختمان فراهم مي آورند و توسعه پايدار را در ساخت و ساز به ارمغان مي آورد. لذا كشورهاي بسياري در جهان سيستم هايي براي ارزيابي و رتبه بندي ساختمان هاي سبز ايجاد كرده اند. هرچند اين سيستم ها در بسياري موارد داراي نقاط مشتركي مي باشند، اما با اين وجود در مواردي نظير معيارهاي تعريف شده و يا نحوه امتيازدهي داراي تفاوت نيز مي باشند. در كشور ما سيستم ارزيابي همانند ديگر كشورها وجود ندارد. بنابراين در اين تحقيق ابتدا به بررسي چند سيستم ارزيابي معروف در دنيا پرداخته شد و در ادامه با يك مطالعه موردي نحوه امتيازدهي و رتبه يك ساختمان متعارف در شهر تهران ارزيابي شده است. براي ايجاد يك چارچوب لازم بود از روش هاي كمي براي راستي آزمايي و بررسي تناسب رتبه ساختمان با وضعيت واقعي ساختمان از لحاظ معيارهاي توسعه پايدار بررسي گردد. بنابراين با استفاده از استانداردهاي موجود در كشور به ارزيابي كمي ساختمان و مقايسه آن با امتياز اخذ شده در روش كيفي (TQA) پرداخته شد. در ارزيابي كمي اثرات ساختمان، استفاده از روش سيستم هاي تقاضاي انرژي تجمعي (CED)و استاندارد شماره 14253 سازمان ملي استاندارد ايران براي تعيين معيار مصرف انرژي و دستور العمل برچسب انرژي مورد استفاده قرار گرفت. همچنين براي ارزيابي اثرات زيست محيطي از استاندارد 14040 و استاندارد 14044 سازمان بين المللي استاندارد براي تحليل چرخه عمر (LCA) و ارزيابي ميزان انتشار دي اكسيد كربن و انرژي نهفته ناشي از ساخت و مصرف مصالح در ساختمان استفاده گرديد.