نقش کشاورزی شهری در پایداری محیطی شهر

روند بي محابای افزايش جمعيت انساني و رشد ناهمگون جوامع شهری موجب مصرف گرايي شديد در شهرها و تبديلمنابع طبيعي به ضايعات شهری شده است. اين فرآيند موجب بهم خوردن چرخه پايداری انرژی در شهر است و چرخهاکوسيستم در محيط زيست طبيعي را به مخاطره انداخته است. فضای سبز در منظر شهری به صورت مصرف گرايانه عملمي کند و منابع انرژی و آب فراواني صرف نگهداری آن مي شود.کشاورزی شهری يکي از جنبه های شکل دهنده موضوعگسترده پايداری در منظر شهری است، زيرا از طريق کشاورزی شهری، محل تامين محصول برای شهروندان در داخل ياحاشيه شهرو با مشارکت شهروندان مي باشد وفضای سبز شهری به صورت محصول ده عمل مي کند. به اين ترتيب امکان بهرهبرداری پايدار از آب و خاک و محيط زيست مهيا مي شود. در اين مقاله ضمن تبيين لزوم بکارگيری کشاورزی شهری، فوايدمحصول دهي فضای سبز شهری بررسي مي شود. در نهايت با اشاره به پيشنه کشاورزی شهری در ايران، شهر تهران از نظرقابليت حفظ و گسترش کشاورزی در شهر مورد مطالعه قرار مي گيرد و الگويي برای بکارگيری اراضي کشاورزی در قالبهايي نو ارئه مي گرددروش تحقيق در اين مقاله از نوع توصيفي – تحليلي و جمع آوری اطلاعات به شيوه ی کتابخانه ايي ،به همراه مطالعات ميداني بوده است.