معماری و راز جاودانگی آن

صُور راز جاودانگی معماری، یکی از کهن ترین و مهم ترین مسائل در جهان هستی به شمار می آید و آن را میتوان به واسط انسان در زمان به تحقق ماندگاری در زندگی آدمیان تجربه نیز کرد. طوریکه عوامل مؤثر و تداوم جاودانگی در معماری رابطۀ عمیقی بین هنرمندان و معماران در شکل گیری هنرومعماری با جایگاه های جاودانگی از گذشته به آیندهگان با رمزورازهای پیچیده که دارای تاریخ انقضاء معنی پیدا نمی کند چراکه جاودانگی امری برای ماندگاری آثار انسانی برای آینده و هویت انسان بوده است. روش تحقیق در پژوهش حاضر بااستفاده از روش تحقیقی توصیفی – تحلیلی، به شمار می آید همچنین برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و داده های به دست آمده از پژوهش از روش مطالعۀ کتابخانه ای استخراج گردیده را بهره گرفته می باشد. بنابراین در این پژوهش به مبحثجاودانگی معماری و رمزورازهای آن پرداخته شده می باشد را داراست. درنتیجه میتوان بیان نمود که انسان از سرآغاز در تلاش برای رسیدن به جاودانگی و ماندگاری در جهان هستی بوده است که بدین منظور برای رسیدن به پروسۀ جاودانگی از عملکردهای شکلی، فرمی و الگوهای گوناگونی برای به کارگیری در معماری بناها با کارکردهای منحصربه فرد، و به تصویر کشیدن آنها با ویژگی و خصوصات متمایز هنری در هنر در جهت رابطۀ آن با آفرینشه ای بوطیقایی در نگرش های مکانی – فضایی در رابطه با جاودانگی در تلاش بوده و آن را سرچشمۀ واحد با وجودیت عناصر در وجود آثار نهان نموده می باشد.