سیاست و جامعه در صدر اسلام

از منظر درون دینی، کیفیت ارتباط دین، خاصه دین اسلام با دو مقوله سیاست (به معنای توزیع قدرت) و جامعه (به عنوان گروه هایی که با یکدیگر دارای ارتباط پایدار و یا نسبتاًپایدار هستند) دست کم سه دیدگاه وجود دارد. بنیادگرایان و سلفیون که سلطه دینی بر دو حوزه دینی و جامعه را چنان پذیرفته اند که اساساٌ وجه تاریخ گرایی و جغرافی گرایی آنها باعث شد، همه کدهای نجات را به حجاز و صدراسلام ارجاع دهند. باور دوم که میتوان آن را ذیل اندیشه کسانی چون علی عبدالرازق دید وجه پیامبری را از وجه رهبری سیاسی متمایز می دانند. اما باور سوم که نصرحامدابوزید نماینده جدی آن است از منظری معرفتی و کلی تر به رابطه ای دیالکتیکی میان متن مقدس و فرهنگ عمومی نگاه کرده است و جدایی این دو حوزه را بلادلیل میداند. تحقیق حاضر با تأثیر پذیرفتن از چارچوب نظری ابوزید و با کنکاش در مفاهیمی اساسی از توزیع قدرت و عناصر سازنده روابط اجتماعی به دنبال نشان دادن این رابطه دیالکتیکی می باشد