انسان شناسی جنایی

یکی از کهن ترین دیدگاه هاي مطرح شده در جرم شناسی بیان نقص جسمی انسان به عنوانوجه تمایز بزه کار از غیر بزه کار بود. در این دیدگاه نقصان و پستی زیستی تبیین واقعی رفتار مجرمانهبود ، ویژگی هاي جسمانی و خصوصیات دیگر تنها نشانه هایی از آن پستی بودند.لکن دیري نپایید کهاین گونه دیدگاه ها با نظریات و استدلالهاي محکم برخی دانشمندان مردود اعلام شد. این دانشمندانبا انجام آزمایش هاي علمی- که خصیصه آن تکرار پذیري است- اعلام کردند که هیچ تفاوت معناداري-به لحاظ جسمی- بین بزه کاران و غیر بزه کاران وجود ندارد ؛ تنها می توان گفت شرایط زیستشناسانه معینی احتمال درگیري فرد را در الگوهاي رفتاري ناسازگار(براي نمونه رفتار خشونت بار یارفتار جامعه ستیز) افزایش می دهد. در ادامه جرم شناسان مطالعات گسترده اي را با موضوعاتژنتیک، هوش، اختلالات شخصیتی و... با این هدف که شخصیت بزه کار را از ناکرده بزه تمیز دهندبه انجام رساندند ولی انبوهی از مشکلات روش شناسانه ، پژوهشی را که شخصیت را به جرم پیونددهد را فرا گرفت و کار به جایی نرسید .از این رو هنوز روشن نیست گستردگی نقش شخصیت درتبیین جرم به طور کلی چقدر است. در نهایت این که بتوانیم پیش بینی کنیم یک انسان با ویژگیخاص زیستی یا داشتن شخصیتی ویژه قطعا مرتکب جرم می شود ، ممکن نیست ؛ تنها این واقعیت کههمه انسان ها مجرمان بالقوه اند و در وضعیت خاص ممکن است مرتکب جرم شوند ، قابل انکار نیست.