بررسی رابطه بین مهارتهای زندگی و امید به زندگی در نوجوانان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مهارتهای زندگی و امید به زندگی در نوجوانان بود. روش پژوهش از نوعمروری می باشد که با استفاده از مقالات و پژوهش های چندسال گذشته داخلی و خارجی در حوزه موضوع موردمطالعه و جمع بندی و بحث توسط نویسنده انجام شده است. یادگیری مهارتها توسط افراد تنها یک یادگیری نیست،علاوه بر دانش و اطلاعاتی که بدست می آورند؛ نگرش ها و ارزش ها نیز تحت تاُثیرقرار گرفته و این مهارت ها را درونیکرده و در موقعیت های واقعی زندگی بکار می گیرند. یافته های پژوهش نشان داده است که با ارائه راهکارهایی چونآموزش مهارتهای زندگی، خوشبینی، افزایش امید، مقابله با افکارناکارآمد و مزاحم، ازبین بردن افکار منفی و تقویتروحیه انعطاف پذیری در شرایط بحرانی و برنامه ریزی هدفمند برای آینده، به افزایش امید به زندگی در نوجوانان که درسنین حساسی هستند، کم می کند امید یک مهارت است یعنی می توان با آموزش، تمرین و ممارست فنوون و روشهایی آن را یادگرفت. امید داشتن انتظاری مثبت و اراده ای قوی برای دست یابی به اهداف زندگی است. فرد امیدوارفعالانه به هدف های خود می اندیشد موانع را تشخیص می دهد، با وجود موانع، انگیزه و اراده لازم را برای رسیدن بههدف در خود می بیند بنابراین یافته های این پژوهش بریافته های مطالعات دیگری که در زمینه تاثیر آموزش مهارتهایزندگی بر امید به زندگی در ایران و جهان انجام شده، تاکید می کند که امید به زندگی را می توان با آموزش مهارتهایزندگی بالا برد.