مروری بر تاریخچه قنادی و شیرینی پزی ایران

برای اشاره به سابقه و ÷یشینه قنادی ها در ایران، در ابتدا به اصل و اساس نام قنادی پرداخت. همان طور مه از اسم قنادی مشخص بود، قنادی ها، دکان هایی بودند که در آنجا به عرضه قند، نقل و نبات می پرداختند. در واقع شیرینی، دومین محصول این دکان ها بود. قندهای داخلی که از شکر جوشانده شده به دست می آمد و به نام قند شهری معروف بود، نزد مردم نسبت به قندهای خارجی چون روسیه و بلژیک، وجهه مناسبی نداشت چرا که قندهای بلژیکی نرم و خوش طعم و قندهای روسی سفت و محکم بودند اما قندهای شهری ایرانی بدون طعم بودند. به دلیل نامرغوب بودن قند شهری، ناصرالدین شاه تصمیم گرفت کارخانه قند سازی در ده کهریزک راه بیندازد اما این کارخانه متاسفانه بیش از 12 روز نتوانست به حیات خود ادامه دهد و به اصطلاح چوب کالای چرخش گذاشتند تا ایران همچنا قندهای روسی و بلژیکی را وارد کند. البته ناگفته نماند با روی کارآمدن رضاخان این کارخانه به کار افتاد و کارخانه های دیگری جهت قندسازی تاسیس شد. با فراوانی قند و شکر در اوایل قرن 14 خورشیدی، قنادها دست از این محصول کشیدند و به سمت شیرینی پزی رو آوردند. شیرینی از حمله کالاهایی بود که در آن روزگار در چند نوبت سال بازار داغ داشت مانند زولبیا و بامیه در ماه رمضان و شیرینی های عید نوروز، اعیاد مذهبی و ایام عقد و عروسی و در بقیه سال به گفته خود شیرینی فروشی ها ایامی بود که باید مگس می پراندند. شیرینی فروشی ها تا آغاز جنگ جهانی همچنان به کار خود ادامه می دادند تا اینکه با کمیابی و نایابی قند و شکر مواجه شدند و مدتی در قنادی ها بسته شد و پس از پایان جنگ و قحطی دوباره به کار خود ادامه دادند.