تجلی زندگی و مرگ در شاهنامۀ فردوسی

زاده شدن، نقطه آغازین حضور انسان بر روی زمین و مرگ نقطه ی پایانی آن است. فاصله این دو نقطه چه کوتاه و چه بلند زندگی نام دارد. اهمیت این دو، مخصوصا پدیده ی مرگ به قدری است که همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است و شاعران و نویسندگان را نیز در این میان، سهمی است عمده و به سزا. برخی با دیدی مثبت و برخی با نگاهی منفی به آن نگریسته اند و برخی هم راه میانه و تعادل را برگزیده اند. فردوسی طوسی، سراینده بزرگ ایرانی از این قاعده مستثنی نیست. در این پژوهش که به شیوه تحلیلی توصیفی و با داده های کتابخانه ای صورت پذیرفته است، پس از بیان دیدگاه چند تن از شعرای فارسی زبان در مبحث زندگی و مرگ، به بررسی نظر این شاعر پرداخته و نشان داده شده است، که زبان ساده شعر فردوسی به همراه جنبه ی حماسی اشعار وی، گرچه عشق و امید به زندگی را تا آنجا بیان داشته که پهلوانان، زندگی را از چنگال مرگ بیرون بکشند. اما بی اعتباری و پوچی دنیا در سروده هایش از جلوه ای بارزتر برخوردار است.