سرزندگی مجتمع های مسکونی

رشد شهرنشینی و افزایش جمعیت نیاز به انواع مسکن را افزایش می دهد. توجه به جنبه های کمی ساماندهی فضا و نگاه تک بعدیبه آن سبب کاهش کیفیت ساختمان های مسکونی شده است. از جمله حلقه های مفقوده در محلات و مجتمع های مسکونی امروزیسرزندگی و شادابی است. مجتمع های مسکونی اصلی ترین و پیچیده ترین مکان های سکونتی محسوب می شوند؛ لذا اجتناب از ایجادفضای مرده و بی روح در این گونه ساختمان ها ضروری به نظر می رسد. این پژوهش با مطالعات کتابخانه ای و بررسی دیدگاه متخصصانو کارشناسان خبره طراحی شهری و معماری به روش تحلیلی- توصیفی، فاکتورها و عوامل موثر در ارتقای این کیفیت را ارائه می نماید.سرزندگی با توجه به تئوری مکان کانتر در سه بعد کالبدی، فعالیتی، معنایی بررسی می شود که در بعد فعالیتی با توجه به مدل مازلوبه تعاملات اجتماعی، فضاهای باز و تجمعی توجه بیشتری می شود؛ سپس معیارها و راهبردهای هر بعد بیان می شود.