نگاهی بر بازآفرینی پایدار شهری: دیدگاه ها و سازوکارها

با رشد و توسعه شتابان شهرها، جمعیت، محدوده کالبدی و مساحت شهرها افزایش پیدا کرد و در نتیجه بسیاری ازمراکز شهرها با فرسودگی و ناکارآمدی مواجه شدند و مشکلاتی را از قبیل نابرابری های فضایی ، آسیب های اجتماعی،مهاجرت ساکنان و... را در پی داشته است. بازآفرینی به عنوان یک رویکردی که در سال 1990 مطرح شده است به عنوانیک برنامه جامع اقدام مشترک با همافزایی و هماهنگی بین بخشی، محله هایی که بافت فرسوده دارند مشخص و اولویت بندیمی کند و با برطرف کردن مسائل و مشکلات موجب ارتقاء استاندارد زندگی و کیفیت زندگی می شود. در این پژوهش ضمنارائه تعاریف و مفاهیم ابتدائی درباره ی بازآفرینی شهری، سیر تحول ، اهداف، اقدامات و اصول آن تشریح می شود و ازتجربیات اخیر بازآفرینی درشهرهای ایران و جهان نیز بهره گرفته شده است. این پژوهش ماهیتی مروری دارد و روش تحقیقدر این پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی بوده و برای گردآوری اطلاعات تحقیق از اسناد و منابع کتابخانه ای استفادهگردیده است و داده ها در نرم افزار MAXQDA مقوله بندی شده است. نتایج بدست آمده از پژوهش حکایت از آن دارد کهدر بازآفرینی باید به نیازها و ایده های جامعه محلی توجه بشود و مردم محلی، ذینفان، بهره برداران و شهروندان در مداخلهشهری از قدم اول یعنی نیازسنجی، اولویت بندی، طراحی اجرا و خود اجرا، بهره برداری و نگهداری و در نهایت ارزیابی پروژهها و مداخلات شهری حضور داشته باشند تا با مشارکت مردمی وضعیت اقتصادی، اجتماعی وکالبدی بافت های فرسودهارتقاء پیدا کند.