آموزش مجازی با تکیه بر شاخصه های هنر برنامه سازی تلویزیونی

آموزش به شیوه مجازی سالهاست در کشورهای توسعه یافته رواج دارد و با مدرنترین روشها اجرا می گردد، اما در کشور ایران مبحث نوپایی است که نیاز به پژوهش در این حوزه کاملا هویدا است. زیرساختهای غنی اقتصادی، فنی، الکترونیکی و عواملی چون اینترنت، پهنای باند و طراحی نرم افزارهای کاربردی نخستین و مهم ترین موضوعاتی است که از سوی پژوهشگران همواره مورد مطالعه قرارگرفته، اما به نظر میرسد توجه به شیوه های ارتباطی مدرس با مخاطب آن سوی دوربین و عوامل موثر در جذب و ترغیب یادگیری که در بستر علوم انسانی و هنر جای دارد، در این باب مغفول مانده است. پژوهش حاضر با هدف ارائه شیوه ای بدیع در آموزش مجازی سعی دارد بر اساس استاندارهای برنامهسازی تلویزیونی و با معرفی شاخصه های هنری آن، به این پرسش پاسخ دهد که آیا با بهره از هنر میتوان بر عوامل خلق جذابیت و ایجاد حس نیاز و رضایتمندی مخاطبان آموزش مجازی افزود؟ روش تحقیق حاضر که از نوع بنیادین و کیفی با جنبه کابردی است به شیوه تحلیلی- توصیفی بوده و گردآوری اطلاعات به روش مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه با کارشناسان صورت گرفته است. تربیت نیروی متخصص آشنا به هنرهای رسانه ای نظیر لزوم فراگیری هنر و فنون اجرا و ارتباط با دوربین برای مدرسان حوزه آموزش مجازی، شناخت عناصر زیبایی ساز و هم پوشانی فرم و محتوا در تصویر حاصل از کلاس برای مخاطب ، از جمله یافته های این تحقیق است. نتیجه حاصل از این پژوهش نشان داد که به دلیل ویژگیهای مشابه تلویزیون و ابزارهای چندرسانه ای، شاخصه های هنری برنامهسازی تلویزیونی بر یادگیری مجازی قابل تعمیم بوده و می تواند تا حدود زیادی بر ارتقاء سطح کیفی آموزش مجازی و جذب مخاطبان افزاید لیکن تحقق کامل آن نیازمند پژوهشی دیگر با رویکردی مخاطب محور است که به عنوان سرآغازی بر پژوهش های آتی قلمداد می شود.