بررسی معمارى پایدار و تأثیر آن در حوزه محیط زیست

مفهوم پايداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زيست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. يکی از مهم ترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پايدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پايدار نامیده می شود. آنچه که در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رويکرد معماری پايدار نسبت به مسائل محیطیاست؛ هر چند که جدا کردن اين موضوع از ساير جنبه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، کاری دشوار است. يکی از مهم ترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پايدار در حوزه محیط ساخته شده، معمارى پايدار است. آنچه که در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رويکرد معمارى پايدار نسبت به مسائل محیطی است؛ هر چند که جدا کردن اين موضوعاز ساير جنبه هاى اقتصادى، فرهنگی و اجتماعی، کارى دشوار است. با توجه به اينکه روز به روز صدمات بیشترى به محیط زيست وارد می شود به خاطر عدم آشنايی با مفاهیم آن و نیز به خاطر عدم توجه به تعريف آن که البته ساخت و سازهاى بیشمارى که طی سال هاى اخیر بدون توجه به شرايط زيست محیطی مزيد بر علت شده، لذا معماران و صاحبنظران را بر آن داشته تا طی آشنا ساختن دست اندرکاران با محیط زيست و شرايط زيست محیطی، گامی در بهبود اوضاع بردارند، چرا که عواقب اين ناآگاهی و عدم شناخت منجر به از بین رفتن و نابودى اکوسیستم طبیعی میشود و نیز تغییرات آب و هوايی را بدنبال دارد. اينکه چرا و چگونه میتوان اقداماتی را براى ايجاد يك معمارى متناسب با شرايط زيست محیطی جهت پايدارى منابع زمینی انجام داد، مبحث اين مقاله میباشد. روش اين پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه اى است و رويکردى توصیفی دارد. نتايج به دست آمده از اين پژوهش با هدف معمارى پايدار به اصلاح رابطه انسان، طبیعت و معمارى می پردازد