اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتارهای خودمراقبتی و پیروی از درمان در بیماران دیالیزی

مقدمه: تحقیقات نشان داده است که ابعاد روان شناختی سهم عمده‎ای در درمان مشکلات جسمانی دارد. بنابراین؛ هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتارهای خودمراقبتی و پیروی از درمان در بیماران دیالیزی بود. روش کار: روش تحقیق نیمه تجربی و طرح تحقیق به‌صورت پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه‎های تجربی و کنترل می‌باشد. جامعه آماری پژوهش را کلیه بیماران دیالیزی بخش دیالیز بیمارستان بوعلی شهر مریوان تشکیل دادند. تعداد آزمودنی‎های گروه آزمایشی ۱۵ نفر و گروه گواه نیز ۱۵ نفر بود. گروه آزمایشی تحت ۸ جلسه درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. ابزار گردآوری داده‏ها، پرسشنامه پیروی از درمان مدانلو و پرسشنامه توان خودمراقبتی (SCAS) بود. داده‎های حاصل از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج حاکی از آن بود که تفاوت بین میانگین نمرات بیماران گروه آزمایش و گروه کنترل در نتیجه اثر متغیر مستقل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر متغیرهای خودمراقبتی، اهتمام در درمان، تمایل به مشارکت در درمان، چسبیدن به درمان، تعهد به درمان و تدبیر در اجرای در بیماران دیالیزی مؤثر است (۰۰۱/۰≥p). اما با توجه به معنی دار نشدن تفاوت بین میانگین نمرات بیماران گروه کنترل با گروه آزمایشی در زمینه تأثیر متغیر مستقل، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر توانایی تطابق با بیماری و تلفیق درمان با زندگی در بیماران دیالیزی، مؤثر نمی‎باشد (۰۰۱/۰≤p). نتیجه گیری: به نظر می‎رسد رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر متغیرهای مبنی بر خودمراقبتی موثر است. با این حال در جهت بالا بردن اعتبار بیرونی تحقیق پیشنهاد می‎گردد که تحقیقات بیشتری در این راستا صورت بگیرد.