درمان متمرکز بر شفقت بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی-اجتماعی و تاب‌آوری

مقدمه: طلاق، نظام خانواده را ازهم‌پاشیده و برخی از عوامل استرس‌زا مرتبط با آن باعث تغییراتی در ساختار فردی و اجتماعی افراد  می‌شود و اغلب باعث مشکلات و تنش‌هایی در زندگی زنان می‌شود که سلامت روان آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، ، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهبود ناگویی هیجانی، سازش یافتگی  فردی-اجتماعی و تاب‌آوری زنان در معرض طلاق بود. روش کار: روش پژوهش نیمه تحربی و طرح پژوهش پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. از بین تمامی زنان در معرض طلاق مناطق ۵ و ۶ شهر تهران در سال ۱۳۹۸، ۳۰ نفر به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵نفر) و  کنترل (۱۵نفر) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو باگبی، پارکر و تایلور (۱۹۹۴)، سازش یافتگی فردی-اجتماعی کالیفرنیا کلارک و همکاران(۱۹۵۳) و پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. یافته‌های پژوهش با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در سطح معناداری ۰۵/۰ تحلیل شدند. نتایج: نتایج بدست آمده از تحلیل داده ها بیانگر این است که مداخلات صورت گرفته موجب بهبود ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی و اجتماعی و تاب اوری در اعضای گروه آزمایش در مقایسه با اعضای گروه کنترل شده است و این تفاوت از نظر آماری معنادار است (۰۰۱/۰p<). نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق می توان گفت که درمان متمرکز بر شفقت برای زنان در معرض طلاق قابلیت کاربرد داشته و بر بهبود ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی-اجتماعی و تاب‌آوری آن ها اثربخش است.