اثربخشی آموزش مثبت اندیشی مادران بر پذیرش اجتماعی و سبک های دلبستگی کودکان پیش دبستانی شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی به مادران بر پذیرش اجتماعی و سبک های دلبستگی کودکان پیش دبستانی آنها انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیة مادران کودک پیش دبستانی شهر اصفهان در سال تحصیلی 1398-1399 بود، که از بین آنها تعداد 20 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سنجش دلبستگی کودکان در دوره میانی هالپرن و کاپنبرگ 2006 و پرسشنامه پذیرش اجتماعی فورد و رابین 1970 بود که طی دو مرحلة پیش آزمون و پس آزمون تکمیل شدند. سپس گروه آزمایش طی 14 جلسه 90 دقیقه ای مداخلة مثبت اندیشی رشید 2009 را دریافت کردند. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیری و تک متغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد ارائه آموزش مثبت اندیشی به مادران بر سبک دلبستگی دوسوگرا، سبک دلبستگی ایمن و پذیرش اجتماعی کودکان پیش دبستانی مؤثر بوده است P>0/01 اندازه اثر مداخله مثبت اندیشی بر روی سبک دلبستگی دوسوگرا، سبک دلبستگی ایمن و پذیرش اجتماعی به ترتیب 0/32، 0/65، 0/40 بود. اما ارائه آموزش مثبت اندیشی به مادران بر سبک دلبستگی اجتنابی مؤثر نبوده است P>0/05 نتیجهگیری شد آموزش مثبت اندیشی از توانایی و قابلیت لازم برای بهبود روابط دلبستگی والد-کودک و همچنین افزایش قابلیت پذیرش کودک توسط همسالان برخوردار است