بررسی جایگاه حكمروایی مطلوب و جایگاه آن در نظام توسعه شهری (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

آنچه كه امروزه دولت ها با آن مواجه هستند روند رو به شهري و شهرنشيني، بروز مشكلات متعدد اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي از يك سو و ناكارآمد بودن روش هاي مديريت و كنترل توسعه شهري جهت رفع مشكلات و تنگناهاي مذكور از سوي ديگر مي باشد. در اين شرايط، شناخت راهبردها و الگوهاي مناسب و مؤثر در زمينه مديريت كارآمد و يكپارچه بسيار حائز اهميت است. از اين ميان حكمروايي مطلوب يكي از مؤثرترين راهبردها در جهت ارائه الگوي مديريت يكپارچه شهري و رفع بسياري از چالش هاي توسعه همچون عدم جايگاه مردمي و مشاركتي شهروندانف عدم شفافيت و پاسخگويي، قانونمداري و غيره است. پژوهش حاضر با اهميت اين موضوع با هدف كلي بررسي و ارزيابي جايگاه شاخص هاي حكمروايي مطلوب در نظام توسعه شهري اصفهان و همچنين سنجش رابطه حكمروايي مطلوب و توسعه شهري گردآوري گرديده است. روش تحقيق در اين بررسي از نوع توصيفي- تحليلي بوده كه آمار و اطلاعات آن از طريق روش هاي پيمايشي به دست آمده است. جامعه آماري اين پژوهش را اعضاي شوراي اسلامي، كاركنان و تيم مديريتي شهر اصفهان و اساتيد و نخبگان برنامه ريزي شهري اصفهان تشكيل مي دهند كه به صورت نمونه گيري در دسترس و گلوله برفي 40 نفر انتخاب گرديده است. براي تحليل داده ها از آزمون T تك نمونه اي و ضريب همبستگي پيرسون استفاده گرديده است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه اولاً جايگاه و ميزان تحقق شاخص هاي حكمروايي مطلوب در نظام مديريتي شهر اصفهان در سطح مطلوبي قرار دارد. ثانيا نتايج نشان مي دهد از نظر جامعه آماري مابين تحقق شاخص هاي حكمروايي در شهر اصفهان و توسعه اين شهر رابطه معنادار و مستقيمي وجود دارد.