ارزیابی شاخص های كیفیت زندگی در محلات پیرامون مركز شهر مطالعه موردی: منطقه 12 تهران

مركز شهر در طول تاريخ كانون توجهات و محل وقايع خاص شهري بوده و همواره به عنوان مهم ترين بخش شهر مورد توجه بوده است، وجه اشتراك تمام مراكز شهري را مي توان در مقياس سرزندگي و كيفيت محيطيآنها دانست كه هريك از آنها را به مكاني خاص مبدل ساخته است . لكن با گذر زمان و رشد شتابان شهري و فشارهاي نيروهاي اجتماعي و اقتصادي و سياسي، مراكز شهري در پاسخگويي به نيازهاي روبه رشد ساكنانش ناتوان ، و كيفيت زندگي آنها روبه زوال نهاده است و زندگي اجتماعي از چهره آنها رخت بربست لكن كيفيات ذاتي اين بخش از شهر، براي موفقيت و باز گرداندن زندگي جمعي به آن لازم و ضروري است. از همين رو مقالهحاضر درصدد است تا به بررسي و ارزيابي شاخص هاي كيفيت زندگي درفضاهاي پيراموني بخش مركزي شهر تهران( بازار بزرگ) با استفاده از مدل تاپسيس در قالب چهار معيار اصلي(كيفيت مسكوني، كيفيت كالبدي-فيزيكي، كيفيت عملكردي - ساختاري و كيفيت محتوايي) و 49 زيرمعيار بپردازد. نمونهگيري در اين پژوهش با استفاده از روش هاي كوكران با تعداد 330 نفر از حاضرين در منطقه انجام شده است. يافته ها حاكي از آن استكه وضعيت شاخص هاي كيفيت زندگي در مناطق پيراموني مركز شهر تهران در وضعيت مناسبي نيست، محلات ناحيه 6 با اختصاص امتياز 0,544 در وضعيت متوسط قراردارد و ميتوان گفت به لحاظ ارزيابي شاخص هاپايدارترين ناحيه منطقه 12 به حساب مي آيد و در وضعيت بهتري نسبت به سايرنواحي قرار دارد.و نواحي يك( 0,219 )، دو( 0,176 )، سه( 0,166 )و پنج با امتياز( 0,272 ) در نامناسب قرار دارند و پسازآن ناحيه 4 (هرندي) با امتياز( 0,126 ) در وضعيت بسيارنامناسب قرار دارد و نيازمند ارائه راهكار در جهت ارتقا سطح كيفيت زندگي اين منطقه مهم تاريخي – اقتصادي است.