واكاوی گردشگری فرهنگی با تاكید بر مناطق عشایری (مطالعه موردی: عشایر سیستان و بلوچستان)

گردشگري يكي از اركان اساسي فرايند توسعه در كشورهاي درحال توسعه است و يكي از گزينه هاي توسعه مطلوب براي اغلب كشورها نوعي از گردشگري به نام گردشگري فرهنگي است. گردشگري فرهنگي را مي توان به زيربخش ها و گونه هاي مختلفي تقسيم كرد كه يكي از اين زيربخش ها گردشگري قومي است. به جهت اينكه زندگي عشايري يكي از اولين شكل هاي زندگي بشري است كه مردمان آن به صورت قومي و ايلي زندگي مي كنند مي تواند محمل بسيار مناسبي براي گردشگري عشايري كه شكلي از گردشگري قومي است باشد. هدف از پژوهش حاضر شناخت قابليت ها و توانمندي هاي گردشگري استان سيستان و بلوچستان است. اين پژوهش به روش توصيفي- تحليلي با استفاده از اسناد كتابخانه اي و آمارنامه هاي اداره كل عشاير سيستان و بلوچستان انجام شده است. نتايج تحليل ها نشان مي دهد كه گردشگري عشايري مي تواند باعث جذب گردشگر و توسعه ي منطقه اي استان سيستان و بلوچستان شود.