طراحی مجتمع تفریحی توریستی با رویکرد پایداری فرهنگی اجتماعی در معماری

امروزه بحران مكان و عدم پایداری فرهنگی اجتماعی، به مفهوم فقدان معنى اجتماعى در فضا و زمان یكى از دلایل اصلى عدم توانایى فضاهاى زیستى در فراهم آوردن محتواى لازم براى "باشيدن" انسانها و در پى آن بحران هویتى جوامع معرفى مىگردد. در بسياری از مكانهای دنيا رقابت ویژهای در جهت ارتقای کيفيت کالبدی و معنایی منظر شهری وجود دارد تا بتوانند جایگاه خود را برای جذب گردشگر و توریسم ارتقا دهند. براساس چنين ویژگی، گسترش فضاهای باز جمعی و ایجاد مراکز فراغتی و تفریحی یكی از اهداف مهم برنامهریزان مدیریت کلان مكان های جامعه گردشگری شهری است. وجود جاذبه های متنوع منابع طبيعی در مكانها از جمله رودخانه های شهری جزء پارامترهای مهم شكل گيری شهری می باشد. توسعه فضاهای شهری در عصر حاضر بدون شناخت کافی از ویژگی های رودخانه های شهری و بهره گيری از پتانسيل های آنها، مشكلات عدیده ای را برای مكان ها به همراه داشته است. متاسفانه در اغلب مكان های ایران به طور جامع و کامل به این عامل توجه کافی نشده و عرصه رودخانه ها با پتانسيل های بالا برای جذب توریسم، بدون استفاده می باشد. لذا استفاده از رویكرد مكان سازی و پایداری فرهنگی اجتماعی و استفاده از تجربيات جهانی و الگوهای رایج در این زمينه، برای رسيدن به الگوهای معماری در برخورد با این رودخانه های شهری در مقياس خرد و بصورت کل در بافت شهری و تبدیل آنها به یكی از مراکز پویا و زنده شهری در این رساله ارائه می شود.