بررسی مفهوم معماری پایدار محیطی و تاثیر عوامل اقلیمی بر آن؛ تمرکز بر اقلیم گرم و خشک

کاربرد مفاهیم مربوط به حوزه پایداری در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست در معماری، مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است. معماری پایدار یکی از دیدگاه های مهم معاصر به شمار می رود که عکس العمل منطقی در برابر مسایل و مشکالت عصر صنعت است. معماری پایدار پاسخ معمارانه ای است که زندگی انسان ها را در درجه اول اهمیت قرار می دهد (مهدی نژاد و دیگران، 1396.) تأثیرات عصر ارتباطات و صنعتی شدن جوامع بر فضاهای معماری کامالً مشهود است، و هر روز فرم ها و طرح های متفاوتی را در معماری شاهد هستیم، طرح ها و فرم هایی که شاید با توجه به یک سری شرایط و ضوابط و یا بدون توجه به شرایط خاص و صرفاً به علت فرم های جالب توجه یا تقلید صرف ساخته می شوند (اسدی و شهوردی خانی، 1396.) هم چنین استفاده از مصالح بوم آورد و مصرف حداقل منابع انرژی سوختی در جهت تخریب حداقل محیط زیست از اهداف این نوع معماری است. به طور کلی معماری پایدار کیفیت زندگی و سکونت انسان ها و کلیه موجوداتی که در آن محیط زندگی می کنند را ارتقا می دهد و سطح آسایش زندگی را از نظر فیزیکی و روانی در محیط زیست بهبود می بخشد. در این نوع معماری، ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق می دهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار می کند.