برنامه ریزی پایدار شهرها با رویکرد افزایش فضای سبز شهری

فضای سبز قلب تپنده هر شهر است که با ایجاد محیطی متفاوت و برگرفته از الگوهای طبیعی برای شهروندان، جلوه و نمایی دیگر به شهر می‌بخشد و به شادابی و طراوت محیط می‌افزاید. بوسفضای سبز شهری با اختصاص سطوح وسیع یا نسبتاً وسیعی از شهرها به لحاظ قابلیت های کارکردی خود به عنوان امکاناتی برای ارتقاء سطح کیفی شهرها مطرح هستند. بوستان های شهری دارای دو جنبه عمده کارکردی هستند؛ اول، تاثیر این بوستانها در ارتقاء شرایط زیست محیطی به عنوان فضاهای سبز و ریه های تنفسی شهرها و دوم، نقش این کاربری های شهری در گذران اوقات فراغت شهروندان با ایجاد زمینه های متنوع گذران اوقات فراغت فردی و جمعی. با چنین پیش زمینه ای، هدف اصلی پژوهش حاضر برنامه ریزی پایدار شهرها با رویکرد افزایش فضای سبز شهری با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش ها نشان می دهد وضعیت آلودگی هوای کلانشهرهای ایران تغییرات به وجود آمده در جنس و ترکیب آلودگی هوای تهران ناشی از یک عامل مغفول مانده به نام «تخریب باغات و فضای سبز شهری و تبدیل آنها به ساختمان‌ها» می تواند باشد که میزان آلودگی هوای شهر چند میلیونی تهران را به سه برابر استاندارد جهانی رسانده است. به گفته کارشناسان سلامت و محیط زیست، یکی از راه‌هایی که به نظر می‌رسد می‌تواند در کنترل آلودگی هوا کمک‌کننده باشد افزایش فضای سبز شهری از طریق کاشت درختان است. اما در کنار این الگوی سنتی، اخیرا الگوی جدیدی برای گسترش فضای سبز در سایر کشورهای دنیا برای کاهش آلودگی هوا و جبران کمبود فضاهای سبز پیشنهاد شده است که بر مبنای آن برای توسعه فضای سبز از طریق نماهای سبز عمل می‌شود. همچنین تراکم ساختمانی بسیار زیاد، افزایش بیماری‌ها، کسالت و روزمرگی، کاهش سرزندگی شهروندان و کمبود اکسیژن و هوای سالم از نتایج کاهش سرانه فضای سبز است.