تحلیل عوامل اثرگذار بر حوادث شغلی كاركنان یك مجتمع فولاد سازی و تعیین نقش نوع قرارداد بر رفتار و شرایط نا ایمن

حوادث شغلي تهديدي جدي در مسير سلامت شغلي كاركنان اند. پژوهش كاربردي حاضر در پي تعيين علل بروز حوادث شغلي با تمركز بر نوع قرارداد كاركنان حادثه ديده طي سال هاي 97-93 در يك مجتمع فولاد سازي است. داده هاي حاصل از بررسي 1725 گزارش حادثه رخ داده با روش توصيفي- تحليلي مورد بررسي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS25 انجام گرفت. كاركنان حادثه ديده با سابقه كاري بين 5 تا 10 سال و تحصيلات ديپلم به ترتيب با 32/75% و 52% بيشترين درصد فراواني را داشتند (P<0/05). بيشترين طريقه ايجاد حادثه سقوط همسطح (15/01%) و بيشترين موضع آسيب اندام فوقاني (32/23%) بود (P<0/05). شدت 58% از حوادث از نوع نيازمند به طول درمان (B) بود و نوع قرارداد مستقيم با 74/14% فراواني بيشتري نسبت به نوع قرارداد اماني داشت (P<0/05). درصد حوادث كاركنان قرارداد مستقيم به علت رفتار نا ايمن 0/69 و شرايط نا ايمن 3/21 درصد كاهش داشتند. در سوي ديگر اما درصد حوادث كاركنان اماني طي پنج سال به علت رفتار نا ايمن با افزايش دو برابري (31/9%) و به علت شرايط نا ايمن 2/12% افزايش يافته است. براساس نتايج پژوهش، توجه به شاخص هايي همچون سابقه كاري، تحصيلات و نوع قرارداد نقش مهمي در جلوگيري از حوادث شغلي خواهد داشت. همچنين جامعه مورد بررسي از نظر چرايي و چگونگي ايجاد حوادث و مواضع آسيب نياز به تحقيقات مبسوط تري دارد.