توسعه از درون؛ بازآفرینی شهری با رویکرد بسیج منابع در اجتماعات ساکن در سکونتگاه های غیر رسمی (مطالعه موردی شهر زابل)

بازآفرینی شهری در چارچوب سیاست توسعه درونی، بر به کارگیری توان های بالقوه و بالفعل موجود در بافت هایشهری با استفاده از مشارکت مردم تاکید دارد. ابزار اصلی این سیاست ایجاد مرکز نهاد توسعه محله ای و نهاد سازی میباشد که با استفاده از این ابزار می توان به تسهیل مشارکت مردم در عرصه های عمومی، از میان برداشتن موانع،ساختارمند شدن انگیزه های نهفته در روابط اجتماعی، کنترل و اداره محیط توسط ساکنان اجتماعات غیر رسمی امیدواربود. در شهر زابل نیز همانند بسیاری از شهرهای کشورمان، وسعت سکونتگاه های غیر رسمی و معضلات ناشی از آنسبب شده است تا اینگونه سکونتگاه ها در معرض توجه و برنامه ریزی قرار گیرند. فرسوده شدن بافت های میانی وتاریخی، حاشیه نشینی و بی سامانی روستاهای ملحق شده به شهرها و مهاجرت روستائیان به شهرها به علت نبود شغل وخشکسالی های پی در پی، پیدایش و گسترش 39 سکونتگاه غیر رسمی و حاشیه ای، از مهمترین چالش های توسعة پایدارشهر زابل بشمار می رود. از این رو این مطالعه با روش توصیفی و تحلیل محتوا، با شناخت امکانات، موانع و محدودیتهای توسعه (بیرونی و درونی) با کاربست رویکرد بازآفرینی در سکونتگاه های غیر رسمی شهر زابل نگاشته شده است.نتایج این پژوهش نشان می دهد که گسترش و تقویت هماهنگی بین نهادهای متولی و مردم، بسترسازی برای برنامه ریزیمشارکتی با رویکرد استفاده از دارایی های محلی، بسیج منابع در راستای سیاست های ارتقاء زیست پذیری شهری وافزایش بهره وری در استفاده از منابع همچنین ایجاد بستر سازوکار روشن و بدون بروکراسی برای مشارکت شهروندان ازمهمترین عوامل توسعه درونی و مشارکت مردمی در این سکونتگاه هاست.