مصائب حکمرانی اغراق گرایانه در مدیریت مصرف آب و انرژی

مصارف آب و انرژی در ایران وضعیت مطلوبی ندارد. همواره باور معمول این بوده است که اختلاف بین میانگین جهانی و میانگین مصرف در ایران ناشی از «بدمصرفی مردم» می باشد؛ لذا میتوان با اقدامات و برنامه های آموزشی و آگاه ساز، مصرف آب و انرژی در بخش خانگی را کاهش داد و از این طریق بر کم آبی غلبه کرد و شاخص شدت انرژی کشور را به اندازه قابل توجهی بهبود بخشید. سوال اصلی این است که این برآورد تا چه اندازه درست است؟ اساساً سهم بخش خانگی از مصارف آب و انرژی چقدر است؟ در مقایسه با سایر کشورها –خصوصاً کشورهای دارای شرایط مشابه- مصرف آب و انرژی در بخش خانگی در ایران چگونه است؟ آیا دلیل اصلی مصرف نسبتاً بالای انرژی در خانه های ایرانیان، بدمصرفی آنان است؟ این ها سوالاتی است که نظام حکمرانی کشور تا کنون پاسخی برای آنها نداشته است. در این مقاله با مقایسه تطبیقی مصرف آب و انرژی در ایران و شماری از سایر کشورهای جهان، روشن می شود که نظام مدیریت کشور در فهم و بیان مصرف مردم کشور دچار بزرگنمایی شده و این «حکمرانی اغراق گرایانه» مانع از درک صحیح مختصات مسأله و یافتن راه حل درست و منطقی برای مشکلات کشور شده است. در این مقاله نشان داده میشود دلیل اختلاف احتمالی بین میانگین جهانی و میانگین مصرف آب و انرژی ایرانیان، صرفاً به بدمصرفی مردم منحصر نیست و مجموعه ای از سایر عوامل نیز در آن دخالت دارد. این عوامل را بایدشناخت و با فهم درست از ابعاد و مختصات مسأله، راهکارهایی را دنبال کرد که امکان تحقق داشته باشد. اما اغراق در بیان این مشکل، همواره به عنوان یک سرپوش برای ناکارآمدی نظام حکمرانی آب و انرژی در دستور کار بوده است.