مكاشفه معماری معاصر ایران از نگاه زمینه گرایی فرهنگی در آثار معماران بعد از انقلاب

مکاشفه معماری معاصر ایران به عنوان رویداد حرکتی و جهشی در پیشرفت معماری ایران بعد از انقلاب به عنوان الگوی بروز هویتی معماری در متن آثار معماران ایرانی بیانگر نوعی دغدغه اصالت وجودی و پیمایش نقیصه ها و محاسن این معماری می باشد. هدف از این تحقیق ارزیابی معماری معاصر ایران بعد از انقلاب اسلامی از بعد زمینه گرایی فرهنگی از نظر سطح نگرش های نو شده و جدید از بعد فرهنگی می باشد. همانگونه که مکاشفه معماری هر کشوری در یک سلسله تاریخی موجب ارتقاء و پیشرفت سطح معماری کشور می شود، از طرف دیگر می تواند موجب پیدایش نقاط پنهان معماری در زمینه هویت تاریخی و بومی معماری ایران گردد.با توجه به اینکه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی مبانی حرکت اولیه معماری از نظر تغییر رویه قبلی به نگرشی جدید استارت می خورد، لذا ارزیابی میزان تاثیرپذیری تغییر رویه قبلی به روند معماری معاصر بعد انقلاب از موازین اساسی و اهداف اصلی جهت گیری مقاله می باشد که در طی آن به یک واکاوی نگرشی در حوزه ارتقاء معماری معاصر از دیدگاه زمینه گرایی فرهنگی می پردازد. روش تحقیق در این پژوهش به صورت فرا تحلیلی و قیاسی استدلالی می با شد. با توجه به موارد بیان شده مذکور سوال تحقیق بدین صورت ا ست که؛ چه عواملی نشان دهنده معماری زمینه گرای فرهنگی به عنوان یک شاخصه در آثار معماران بعد از انقلاب می باشند؟ و دیگر اینکه شاخصه های معماری معاصر ایران از نگاه زمینه گرایی فرهنگی کدامند؟