بهره گیری از اصول نوشهرگرایی در جهت بهبود ساختاری فضایی محلات سنتی با تأکید بر اصل توسعه پایدار (نمونه موردی: محله باغ خونی مشهد)

در قرن حاضر تئوری های جدید شهرسازی تلاشی در جهت ارتقای مفاهیمی چون کیفیت زندگی واجتماعات انسانی و افزایش پایداری دارند ؛ یکی از این تئوری ها ، منشور نوشهرگرایی می باشد. این منشورواکنشی به مشکلات ناشی از فرسودگی و زوال مراکز شهری و گسترش افقی شهرها بوده و بازگشت به الگویمحات سنتی را جهت ایجاد جوامع پایدار و کارا لازم و ضروری می داند.این نهضت به عنوان یک حرکتفکری عظیم در پایان قرن بیستم با تاش جهت توجه مجدد به هنر ساختن مکان و برنامه ریزی سنتی شهرها،دارای تجربیات موفقی در ارتباط با محات سنتی شهرهااست.پژوهش حاضر تلاشی در جهت به کارگیری اصول نوشهرگرائی در بهبود ساختاری-فضائی محله سنتی باغخونی شهر مشهد می باشد. هر چند که بسیاری از این اصول در محات سنتی ایران وجود داشته است وبه کارگیری آنها در این زمان می تواند در ارتقاء کیفیت این محات و بالا بردن سطح زندگی مردم نقش بسیارمهمی داشته باشد.هدف این پژوهش بهبود ساختاری-فضائی محله باغ خونی شهر مشهد براساس بکارگیری اصول نوشهرگرائیمی باشد.تحقیق فوق از نوع توصیفی-تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات از طریق دو شیوه اسنادی وپیمایشی صورت گرفته است .در این پژوهش پس از تکمیل پرسشنامه، فرضیه پژوهش با استفاده از روش هایآماری t-test وآزمون فریدمن مورد بررسی قرار گرفت. بر این اساس مشخص گردید که بکارگیری تمامی اصولنوشهرگرایی در محلات قطعا در بالا رفتن کیفیت محیط و رضایت ساکنین تاثیرگذار خواهد بود.هم چنین در رابطه با اولویت بندی اصول مربوطه، شاخص های اختلاط کاربری ها، کیفیت معماری وطراحی شهری ، ارتباط و قابلیت پیاده روی بیشترین تأثیر را در بهبود ساختاری-فضایی محات سنتی درمحله باغ خونی شهر مشهد را دارند، سپس در جهت بهبود ساختاری- فضایی محله باغ خونی بر اساسمعیارهای نوشهرگرائی، توصیه ها و پیشنهادهائی ارائه گردیده است.