اثربخشی روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی بر فشارمراقبتی مادران کودکان تالاسمی‌ماژور

هدف: مادران کودکان مبتلا به تالاسمی‌ماژور، به عنوان مراقبین اصلی، در تطابق با مشکلات و وظایف متعدد ناشی از بیماری کودک، دچار چالش‌های بسیاری می‌شوند و نیاز به حمایت‌های روان‌درمانی دارند، بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی بر کاهش فشارمراقبتی مادران کودکان تالاسمی‌ماژور انجام گرفت. روش ها: در این مطالعه شبه­آزمایشی 16 مادر دارای کودک مبتلا به تالاسمی‌ماژور مراجعه‌کننده به بیمارستان شهیدمحمدی و مرکز بیماری‌های خاص ابوریحان هرمزگان در تابستان 1398 شرکت کردند. مادران به شیوه در دسترس انتخاب و در دو گروه 8 نفره مداخله و شاهد قرار گرفتند. گروه مداخله هشت جلسه روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی را طی 8 هفته دریافت نمودند. داده‌ها با استفاده از مقیاس سنجش فشارمراقبتی گردآوری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS آنالیز شدند. نتایج: میانگین نمره کل فشارمراقبتی مادران قبل از مداخله در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 25/12±37/67 و  23/17±8/64 (74/.=P-Value) و بعد از مداخله به ترتیب 7/4±8/40 و 94/24±75/65 (01/.>P-Value) بود. همچنین نمره فشارمراقبتی مادران در 5 بعد زمانی، تکاملی، جسمانی، اجتماعی و احساسی در گروه مداخله به‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود. میانگین فشارمراقبتی در مادران کودکان مبتلا به تالاسمی‌ماژور، پس از اجرای مداخله در گروه آزمایش کمتر از میانگین گروه کنترل بود که این تفاوت از لحاظ آماری معنادار است (001/.>P-Value). نتیجه‌گیری: نتایج بیان‌کننده‌ آن است که درمان وجودی به شیوه‌ گروهی می‌تواند بر کاهش فشارمراقبتی در مادران کودکان تالاسمی‌ماژور مؤثر باشد. کلیدواژه­ها: فشارمراقبتی، روان‌درمانی وجودی گروهی، تالاسمی‌ماژور، مادران.