اثربخشی زوج‌درمانی هیجان مدار بر تعهد زناشویی و دلزدگی زناشویی در زوجین نابارور

سابقه و هدف: ناباروری در سراسر جهان و در همه‌ فرهنگ‌ها به‌عنوان یک تجربه استرس‌زا، بحرانی و تهدیدکننده‌ ثبات فردی، زناشویی، خانوادگی و اجتماعی شناخته شده است. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج‌درمانی هیجان‌مدار بر تعهد زناشویی و دلزدگی زناشویی در زوجین نابارور انجام شد. مواد و روش‌‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زوج‌های نابارور مراجعه‌کننده به مراکز خصوصی زنان و نازایی شهر قم در نیمه‌ دوم سال ۱۳۹۴ و نیمه اول سال ۱۳۹۵ تشکیل ‌دادند. از میان جامعه آماری، ۳۰ زوج به‌صورت نمونه‌گیری هدفمند برگزیده شدند و به‌صورت تصادفی در 2 گروه آزمون (۱۵ زوج) و کنترل (۱۵ زوج) جای گرفتند و مطابق با طرح، تحت سنجش دوگانه پیش‌آزمون- پس‌آزمون (پس از ۳۵ روز) درآمدند. ابزار گردآوری اطلاعات برای این پژوهش، سیاهه تعهد زناشویی (DCI: Dimensions of Commitment Inventory) و مقیاس دلزدگی زناشویی (CBM: Couple Burnout Measure) بود. زوج‌های گروه آزمون به مدت ۱۰ جلسه (هفته‌ای 2 جلسه) تحت زوج‌درمانی هیجان‌مدار قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های تحلیل کوواریانس چند‌متغیری و تک‌متغیری استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که زوج‌درمانی هیجان‌مدار باعث افزایش معنادار میانگین نمرات پس‌آزمون متغیر تعهد زناشویی و خرده‌مقیاس‌های آن (تعهد شخصی، تعهد اخلاقی و تعهد ساختاری) در گروه آزمون گردید (P<0.05). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس تک‌متغیری بیانگر آن بود که میانگین نمرات پس‌آزمون متغیر دلزدگی زناشویی در گروه آزمون و کنترل تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند (P<0.01). نتیجه‌گیری: بر مبنای نتایج می‌توان گفت که آموزش مبتنی بر زوج‌درمانی هیجان‌مدار باعث بهبود تعهد زناشویی در زوجین گردیده و دلزدگی زناشویی‌ را کاهش می‌دهد.