اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر راهبردهای شناختی و هیجانی زوجین در معرض طلاق

شیوع طلاق طی دهه ­های اخیر در جهان افزایش‌یافته است، طلاق با دامنه ­ای از پیامدهای منفی موجب به خطر افتادن سلامت روانی اعضای خانواده ­ها م ی­شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر راهبردهای شناختی و هیجانی زوجین در معرض طلاق شهرستان خرم ­آباد بود. طرح این پژوهش آزمایشی پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه­ آماری پژوهش همه زوجین متقاضی طلاق مراجعه‌کننده به مراکز کاهش طلاق شهرستان خرم ­آباد در سال 1397 بودند. نمونه پژوهش شامل 32 نفر از زوجین مراجع کننده به مرکز کاهش طلاق شهرستان خرم ­آباد بود که به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه گواه گمارده شدند. . برای گروه آزمایش رفتاردرمانی دیالکتیکی اجرا شد و گروه گواه هیچ نوع آموزشی دریافت نکردند. داده‌های پژوهش با کمک پرسشنامه دشواری­های تنظیم هیجانی گراتز و زومر (2004) و مشکلات در توانایی ­های شناختی (نجاتی، 1392) جمع‌آوری شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده ­ها از آنالیز تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیکی نسبت به گروه کنترل به‌طور معنی داری بر دشواری­های تنظیم هیجانی و مشکلات در توانایی ­های شناختی اثربخش بوده­اند (001/0≥P)؛ بنابراین با توجه به اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی می ­توان از این مداخلات در محیط ­های مشاوره و روان‌درمانی خانواده استفاده کرد.