اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌نگر بر تاب‌آوری، شادکامی ذهنی و نستوهی مادران دچار دیابت نوع دو

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌نگر بر تاب‌آوری، شادکامی ذهنی و نستوهی مادران دچار دیابت نوع دو انجام گرفت. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل مادران دچار دیابت شهر تهران در سال 1396 بود. در این پژوهش از روش نمونه‌گیری غیر احتمالی در دسترس و گمارش تصادفی استفاده شد. بدین‌صورت که از بین مادران دیابتی مراجعه‌کننده به مراکز درمانی تهران، تعداد 30 نفر به‌صورت در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه‌های آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی سه ماه در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورداستفاده در این پژوهش شامل شادکامی ذهنی (ریان و فردریک، 1997)، پرسشنامه نستوهی (کوباسا و همکاران، 1979) و مقیاس تاب‌آوری (کانر و دیودیسون، 2003) بود. داده‌ها به شیوه تحلیل کوواریانس توسط نرم‌افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که روان‌درمانی مثبت‌نگر بر شادکامی ذهنی، تاب‌آوری و نستوهی مادران دچار دیابت مؤثر بوده است (P<0.001). بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که روان‌درمانی مثبت‌نگر می‌تواند به‌عنوان یک درمان کارآمد جهت افزایش شادکامی ذهنی، تاب‌آوری و نستوهی مادران دچار دیابت مورداستفاده گیرد.