اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی، شرم و گناه زنان متقاضی طلاق

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی، شرم و گناه زنان متقاضی طلاق بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری سه ماهه و گروه گواه و جامعه آماری شامل 3823 پرونده طلاق بود که 983 پرونده از سوی دادگاه 1397 برای انجام مشاوره طلاق به مرکز مشاوره و خدمات - خانواده شهرستان کرمان در سال 98 روانشناختی بهزیستی شهرستان کرمان ارجاع شده بود. به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان 98 زن که به پرسشنامههای احساس تنهایی راسل، پیلوا و کاترونا ( 1980 ) و عاطفه خودآگاه اورث، روبین، و سوتو ( 2006 ) پاسخ دادند؛ 30 نفر که در مقیاس تنهایی نمره بالای 60 و در مقیاس شرم و گناه نمره بالای 12 را کسب کردند؛ انتخاب و پس از همتاسازی بهطور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شدند. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باخ و موران ( 2008 ) به شیوه گروهی در 11 جلسه 90 دقیقهای در هفته یکبار در مورد گروه آزمایش اجرا و دادهها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافتهها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گناه (F= 297/ شرم ( 81 ،(F= 52/ در سطح 99 درصد اطمینان توانسته است که احساس تنهایی ( 5 زنان متقاضی طلاق را کاهش دهد و این تأثیر در مرحله پیگیری پایدار بماند. نتیجه (F= 470/18) گیری: از آنجایی که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با استفاده از استعارهها و تاکید بر ارزشها منجر به کاهش احساس تنهایی، شرم و گناه در زنان متقاضی طلاق میشود؛ بنابراین می توان از آن برای کاهش بخشی از آسیبهای ناشی از طلاق استفاده کرد.