الگوی ساختاری رضایت زناشویی بر اساس سبک‌های دلبستگی و طرحواره‌های ناسازگار اولیه با میانجی‌گری هیجانخواهی

هدف: هدف پژوهش تعیین رابطه رضایت زناشویی بر اساس سبک­های دلبستگی و طرحواره‌های ناسازگار اولیه با میانجی­گری هیجان­خواهی و ارائه الگوی ساختاری برای آن بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری کلیه زنان متأهل مراجعه ‌کننده به خانه‌های سلامت شمال تهران در سال 1397 بالغ بر 1854 نفر بود. با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای ابتدا تهران به 4 منطقه شمال، غرب، شرق و جنوب تقسیم و با قرعه‌کشی منطقه شمال انتخاب شد. از بین 23 محلۀ نواحی 1 و 2 آن، 4 محله ازگل، اراج، نیاوران و باغ فردوس و از هر خانه سلامت 88 زن و در مجموع بر اساس نرم ‌افزار سمپل پاور 350 زن انتخاب شد. سپس پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ 1989، دلبستگی بزرگسالان کولینز و رید 1990، طرحواره‌های ناسازگار اولیه یانگ 1988 و هیجان‌خواهی زاکرمن 1978 توسط آن­ها تکمیل و داده‌ها با استفاده از معادلات ساختاری اسمارت پلاس تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج در سطح 99 درصد اطمینان نشان داد که الگوی ساختاری می­تواند رضایت زناشویی را بر اساس سبک دلبستگی (624/0=­β­­) و طرحواره­های ناسازگار اولیه (693/0-=­β­) با میانجی‌گری هیجان‌خواهی پیش‌بینی کند و از برازش مطلوبی برخوردار است. مسیر مستقیم سبک دلبستگی (653/0=­β­)، طرحواره‌های ناسازگار اولیه (731/0-=­β­) و هیجان‌خواهی (594/0=­β­) بر رضایت زناشویی معنادار و مسیر غیرمستقیم نشان داد که سبک دلبستگی (532/0=­β) و طرحواره‌های ناسازگار اولیه (561/0-=­β­­) با میانجیگری هیجان‌خواهی بر رضایت زناشویی شدت اثر مطلوبی داشته است. نتیجه‌گیری: برای انسجام و خَلق رابطه زناشویی مطلوب، می­توان با شناخت هیجان­های هریک از زوج­ها، طرحواره‌های ناسازگار اولیه، نوع سبک دلبستگی و تقابل عناصر درون روانی آن­ها، روابط زوج‌ها را بهبود بخشید.