توسعه حرف های اساتید، انتقال دانش و مهارت های آموزشی به دانشجویان

نظام آموزش عالی و دانشگاه ها، همواره به عنوان مهم ترین کانون های اندیشه ورزی، تولید علم و تربیت نیروی انسانی متخصص، از جایگاه خاصی برخوردارند. این نقش امروز به مراتب پیچیده تر از گذشته شده است. پاسخ گویی دانشگاه ها به الزامات خود در سطح ملی و بین المللی، مستلزم تأمل، تعمق و آگاهی درست از فعالیت های آموزش، پژوهش و ارائه خدمات به عنوان ماموریت های اساسی دانشگاه ها و توانایی اساتید و اعضای هیات علمی برای ایجاد هماهنگی بین این عملکردها است. کیفیت هریک از کارکردهای فوق و از جمله کارکرد آموزش، متشکل و متأثر از عوامل و مؤلفه های مختلفی چون برنامه درسی، فراگردهای تدریس و یادگیری، روابط انسانی و ادراکات مختلف اساتید و دانشجویان با عوامل اجرایی است. از میان عوامل درونداد نظام آموزش عالی سه عامل یادگیرنده، مدرس و برنامه درسی از جمله مهم ترین عواملی هستند که در کیفیت آموزش تأثیر به سزایی دارند (محمدی و ترکزاده، 1390 ).