ارتباط بین ویژگی های آنتروپومتریک، استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن و ثبات پاسچرال در افراد نظامی

زمینه و هدف: یکی از مشکلاتی که افراد پرتحرک به ویژه نظامیان با آن روبرو هستند، میزان بالای وقوع آسیب­ های عضلانی-اسکلتی و به دنبال آن از دست رفتن زمان خدمت و هزینه­ های گزاف ناشی از آن است. این آسیب­ ها به دلایل مختلفی اتفاق می­ افتند که برخی از آنان قابل اصلاح و پیشگیری هستند. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط همبستگی بین برخی ویژگی­ های آنتروپومتریک، استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن و ثبات پاسچرال پویا می­ باشد. روش ­ها: در مطالعه حاضر 30 تکاور نظامی (سن 4/76 ± 29/45) بودند که تحت ارزیابی و اندازه­ گیری قرار گرفتند. ابتدا ویژگی­ های آنتروپومتریک شامل قد، وزن و شاخص توده بدن (BMI)، مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس آزمون ­های میدانی مگیل (استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن) و آزمون سنجش ثبات پاسچرال پویا روی آنان اجرا گردید. در انتها داده­ های به­ دست آمده از طریق آزمون همبستگی پیرسون (0/05>P) تحلیل شد. یافته­ ها: نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین شاخص ­های مورد نظر آنتروپومتری و استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن آزمودنی­ ها و شاخص DPSI همبستگی معناداری وجود ندارد. اما بین برخی شاخص­ه ای آنتروپومتری و استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن همبستگی معنادار وجود داشت (0/05>P). نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بین برخی ویژگی­ های آنتروپومتریک (وزن، BMI) و استقامت­ عضلات ناحیه مرکزی بدن (آزمون­ های پلانک) ارتباط معناداری وجود دارد. بدین معنا که هر چه وزن و BMI افراد کاهش پیدا کند نمرات آزمون مگیل به ویژه آزمون­ های پلانک و پلانک از طرفین بهتر خواهند شد. در نتیجه، کنترل وزن به ویژه در کارکنان نظامی به منظور کاهش ضعف در عضلات ناحیه مرکزی و در نهایت جلوگیری از بروز کمردرد که امری نسبتاً شایع می­ باشد ضروری است.