طنین سورریالیسم غربی در صدای پای آب سپهری

سورریالیسم با تمام شبه ها و سردرگمی های خود چنان آتشی بر جان ادبیات انداخته که همچون سیلی ویرانگر خاوران را به سان باختران در نوردیده و شوری به همه عالم زده است. سهراب سپهری، شاعر، نقاش و طبیعت گرای ایرانی، طی سفرهایی که به شرق و غرب عالم داشت و نیز آشنایی او با عرفان شرقی و مکتب های ادبیات غرب باعث شد که در شعر او الهامات سورریالیستی جلوه گری کند. این مقاله بر آن است که ضمن معرفی مکتب سورریتالیسم به بررسی ویژگی های آن در شعر «صدای پای آب» سپهری بپردازد. با توجه به شواهد موجود در این شعر مشهور، ای نتیجه حاصل شد که سپهری در سبک شعری خود در «صدای پای آب» بسیاری از اصول و مبانی سورریالیستی را در نوردیده و پا به عرصه فراواقعیت های نهاده که حتی خود غربی ها هم به آن دست نیازیده اند. هدف از این پژوهش، بررسی نحوه ترسیم جهان واقعی با زبانی فراواقعی و رسیدن به حقیقت برتر از طریق امور ذهنی و روحی، با بهره گیری از مکتب سورریالیسم در شعر مذکور است.