بررسی شیوه های گسترش نواندیشی و نوجویی در روشهای تدریس علوم تجربی از دیدگاه معلّم

طراحان برنامه های آموزشی برای پاسخگویی به نیازهای روزافزون حاصل از گسترش مداوم دانش بشری ، مرتباً بر حجم برنامه ی درسی می افزایند که این شیوه طراحی برنامه درسی فراگیران را به صورت افرادی منفصل ، مصرف کننده و تحویل گیرنده انبوه اطلاعات روزافزون و اغلب فراموش شدنی در می آورد ، در این بین روش تدریس معلم محوری نیز که اغلب در مدارس ما به کار برده میشود براین مشکل می افزاید چرا که در این روش تدریس تقریباً محتوای تمام دروس از طریق معلم به دانش آموزان انتقال می یابد و شیوه هایی نظیر درگیر کردن دانش آموز با مسائل مورد تدریس که لازمه رشد مهارتهای ذهنی در آنها میباشد مورد بی مهری قرار گرفته است. ارائه دانش نیز به عنوان یک فراورده نمی تواند نیازهای یادگیری دانش آموزان را در آینده فراهم آورد چراکه دانش باید به عنوان یک فرآیند در اختیار دانش آموزان قرار گیرد تا بتوانند در فعل وانفعالات یادگیری شرکت کنند و در ساختن مفاهیم و ایجاد خلاقیت نقش داشته باشند ، برای نیل به این هدف باید روشهای تدریس را به گونه ای تغییر داد که علاوه بر مفاهیم پایه راهی را به دانش آموزان نشان دهد که بتواند به دنبال واقعیتها و دانشهای موردنیاز خود برود تا آنچه را که می آموزد پایدار و عمیق باشد. توجه به الگوی تدریس نقش سازنده ا ی در ایجاد فرصت برای تعمیق یادگیری دانش آموزان دارد . از انجایی که روش تدریس غالب همانطور که گفته شد روش تدریس مستقیم می باشد باید گامی موثر برای تغییر این روش به سمت شیوه های فعال یاددهی و یادگیری برداشت تجربیات کشورهایی که در این قدمهایی برداشته اند نشان می دهد که بهترین نقطه ی آغاز برای ایجاد تحول در کیفیت آموزش عمومی کشور ،متحول کردن درس علوم تجربی و روش تدریس آن است . از آنجایی که عوامل موثر و زمینه ساز اشاعه روشهای نوین درسی و خلاقیت در این زمینه چندان مشخص نمیباشد ، لذا در این تحقیق مساله اصلی زمینه یابی به منظور اشاعه نواندیشی و خلاقیت در روشهای تدریس علوم تجربی در دوره ی راهنمایی است که این مساله با اجرای طرح شیوه های نواندیشی ونوجویی بررسی میشود.