ویژگی های اجرای دیجیتال؛ مزایا و معایب آن

هنر مدرن از ابزارهای جدید و متنوعی برای القای مفاهیم مختلف استفاده می کند، تئاتر دیجیتال نه تنها بر حفظ ارزش های تئاتر کلاسیک و سنتی، دمیدن روح جوانی و نوآوری تلاش می کند بلکه هدف بزرگ تر، جذب و بالا بردن تعداد تماشگران و پاسخ به نیازهای طبیعی مخاطب امروزی دارد. مسئله صرفا نحوه تعامل تکنولوژی های دیجیتال با دنیای تئاتر نیست، بلکه چگونگیتاثیرگذاری در اجراهای مدرن و تغییر معناها با فراهم ساختن پتانسیل های جدید در بیان ایده هاست. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، پس از تشریح چیستی و چگونگی تئاتر دیجیتالی، گونه اجرایی مورد نظر را بر اساس نظریات استیو دیکسون بررسی می نماید. هر تئاتر دیجیتال می بایست از ابتدا قادر به دیجیتالی شدن باشد. بدون دستگاه های دیجیتال در اجرا نمیتوان آن اجرا را دیجیتالی دانست. اجراهای دیجیتالی می بایست شامل زنده بودن باشند، بدون بازیگر زنده و رخداد رویدادها در واحد زمان بسختی میتوان راجع به اجرا بودن آن صحبت کرد. تئاتر دیجیتال می بایست دارای متولی زبانی باشد بدون محتوای زبانی اجرا تبدیل به رقص یا موزیکال می شود. مهم ترین اصل در هر اجرای دیجیتالی حفظ تعادل (بالانس) بین واقعیت مجازی و بازیگران است. استفاده از دستگاه های دیجیتالی موجب ساده سازی اطلاعات از طریق درک بصری موضوع می شود