بررسی کاربرد بینارسانه ای، شفافیت و فرارسانه ای در اجراهای دیجیتال

هنر و رسانه های مدرن نباید بصورت تاریخی و روند توسعه بررسی بشوند بلکه باید در ارتباط با یکدیگر بررسی و مورد تحلیل قرار بگیرند. هنر معاصر ترکیبی از مفاهیم بین رشته ای (بیناگرایشی) است. هنرمندانی که بصورت مستقل کار می کردند اکنون الخصوص در رشته تئاتر بصورت گروهی کار می کنند. تئاتر دیجیتالی فضایی را تولید می کند که فرم های متفاوت هنری می توانند تاثیر عمیقی بر یکدیگر بگذارند. در این ارتباط مفاهیم مختلفی با یکدیگر همکاری می کنند. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، اجرای دیجیتال را بر اساس کاربرد بینارسانه ای، شفافیت و فرارسانه ای بررسی می نماید. چند رسانه ای ارتباط نزدیکی با مفهوم بینارسانه ای ترکیبی دارد و معمولا محدود به سمعی-بصری است این بدان معناست که تماشاچیان در تئاتر دیجیتال اطلاعات را از طریق گوش و چشم خود دریافت و درک می کنند. از طرفی هدف نمایش شفافیت، محو کردن تکنولوژی ها و تکنیک های نمایشی است و در انتها در تکنولوژی های دیجیتال، فرارسانگی خودش را به عنوان چندگانگی نشان می دهد، جاییکه بی رسانگی یک فضای دیجیتال یکپارچه پیشنهاد می دهد، فرارسانگی معاصر یک فضای ناهمگون که در آن نمایش نه به عنوان یک پنجره به جهان بلکه به عنوان پنجره دار کردن خودش (پنجره ای که برروی نمایش دیگر رسانه ها باز می شود.) پیشنهاد می دهد. منطق فرارسانگی نشانه های رسانگی را چند برابر می کند و در این راه برای بازتولید حسگر غنی تجربه انسانی تلاش می کند