مطالعه تاریخی و بررسی تکنیک تراش بر روی آثار شیشه ای ایران

آثار شیشه ای بر جای مانده از سرزمین ایران با روش های متنوعی تزیین شده اند. تراش روی شیشه یکی از مهمترین روش هایتزیین در هنر شیشه گری است که استفاده از آن به دوران قبل باز می گردد. مطالعه و بررسی این شیوه تزیین و روش هایاجرای آن به منظور پیشبرد دانش هنر شیشه گری هدف این مقاله است. بنابراین سوال مطرح شده در پژوهش حاضر این استکه تکنیک تراش روی شیشه در دوره های مختلف تاریخی چه تحولاتی داشته و انواع تراش کدام بوده است؟ در راستایدستیابی به پاسخ این پرسش اطلاعات و داده ها از طریق منابع کتابخانه ای گردآوری شده و با روش توصیفی- تحلیلی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان میدهد که تکنیک تراش به عنوان یکی از روشهای تزیین سرد آثارشیشه ای یکی از اصلی ترین و محبوب ترین شیوه های تزیین هنرمندان شیشه گر بوده به طوریکه از دیرباز تاکنون برای ایجادنقوش متنوع بر روی آثار شیشه ای مورد استفاده قرار گرفته است. تراش شیشه شیوه تزیین معدود آثار دوران هخامنشی بودهاست. این شیوه تزیین در دوران پیش از اسلام همزمان با عصر ساسانیان به شکوفایی رسیده و تراش لانه زنبوری از متداول-ترین تزیینات آثار شیشه ای این دوران به شمار می رود. تراش شیشه در دوران اسلامی نیز تداوم یافته و هنرمند شیشه گر با بهکارگیری چرخ تراش نقوش متنوع تری بر روی آثار شیشه ای اعمال کرده است. تراش سطحی، سطحی دوبل، سطحی برجسته،خطی و تلفیقی از تراش های مزبور از رایج ترین شیوه های تراش می باشند.