مرور سیستماتیک بر اصول طراحی معماری به شیوه زمینه گرایی کالبدی

با گسترش تفکرات مدرنيستي و شيفتگي به تکنولوژي کليه سطوح زندگي انسانها درچار تغيير شد.. اين دگرگوني ها بدون در نظر گرفتن شان و منزلت انساني صورت گرفت که نتيجه آن ايجاد بحران در کليه جنب ههاي زندگي انسان بود. معماري نيز دست خوش تغييراتي شد که حاصل آن، از بين رفتن هويت، فرهنگ، اصالت و يکپارچگي سيماي شهري بود. زمينه گرايي به عنوان يکرويکرد براي حل بحرا نهاي به وجود آمده از مدرنيسم در سال 1980 مطرح شد. در اين پژوهش سعي شد تا بررسي سيستماتيک بر رويکرد نظريات زمينه گرايي کالبدي اصول و شيوه اين روش از طراحي مورد بررسي قرار گيرد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد که زمينه گرايي کالبدي بيشتر از اينکه داراي سبک يا دستورالعمل مشخصي براي طراحي باشد با درک پيام هاي زمينه توسط طراح شکل مي گيرد. تجربه و ميزان درک پيام هاي بستر و چگونگي ترکيب آنها توسط طراح نقش اساسي در موفقيت طرح دارد و رهنمون ها و يا بيانيه هاي صادر شده توسط نهادها و معماران صاحب نظر فقط مي تواند در رسيدن به يک نتيجه مطلوب موثر باشند. مقايسه بين ميزان توجه به موضوع زمينه گراي بين ايران و کشورهاي غربي نشان مي دهد که اين موضوع با تاخير در ايران مورد توجه قرار گرفته است. بعد از گذشت بيش از يک دهه از پرداختن به موضوع زمينه گرايي در کشور هنوز پژوهش دقيق و منسجمي براي انطباق بيشتر اين رويکرد با معماري منحصر به فرد ايران صورت نگرفته است