جایگاه معماری در بسط تفکر توحیدی از منظر فقه و فلسفه سیاسی

تببین جایگاه معماری در بسط تفکر توحیدی آن هم از منظر فقه  و فلسفه سیاسی هرچند بدیع به نظر آید با این همه اما قدمتی کهن در متون فقهی و فلسفه سیاسی دارد. مدینه یا شهر در فلسفه سیاسی اسلامی، تنها مکان مادی حیات بشر نبوده بلکه منظومهای از ارتباطات مادی است که مبتنی بر نوعی تفکر، اندیشه و معرفت است. فیلسوف سیاسی که رسالت تعیین اولویت و تقدم ارزشها بر یکدیگر را به عهده دارد، بسته به اهمیت دادن به هرکدام از ارزشهای اساسی موردنظر خویش، به توصیه پیرامون ساماندهی امور مادی شهر و شهرسازی همت خواهد گمارد. فیلسوف سیاسی اسلامی بهرغم آنکه با نگاه توحیدی به تاسیس جامعه و تبیین ارکان آن، از سبب اول تا رییس اول و سایر اعضا مدینه میپردازد، آنگاهکه سخن از کیفیت افعال و تطابق آن با مقاصد شارع و غایات جامعه است، سخن از «صناعت فقه» به میان میآورد.  این بیان حاکی از نگاهی توحیدی از ابتدای تاسیس مدینه تا رسوخ این نگاه در تمامی لایههای آن است. در این مقاله تلاش بر این است تا ضمن تبیین جایگاه معماری و اهمیت آن در نگاه فیلسوفان سیاسی، ظرفیت آن در بسط تفکر توحیدی و نقش فقه در این رسالت را در حوزه تمدن اسلامی مورد بررسی قرار دهیم.