اثر تمرین هوازی به همراه سلول های بنیادی بر سطوح شاخص های التهابی بافت قلب موش مدل استئوآرتریت

مقدمه: استئوآرتریت یک بیماری شایع و دردناک مفصلی با علت نامعلوم می باشد. اینترلوکین 10 (IL-10) و فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (TNF-α)، به عنوان عوامل اصلی تنظیم کننده التهاب و آسیب شناسی استئوآرتریت زانو مورد توجه هستند. در این مطالعه تاثیر سلول های بنیادی مزانشیمی و تمرین هوازی بر روی شاخص های التهابی(IL-10, TNF-α) در بافت قلب موش های مدل استئوآرتریت مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 42 موش نر به دو گروه استئوآرتریت(35n=) و کنترل سالم(7n=)  تقسیم شدند. استئوآرتریت از طریق جراحی در موش ها القاء و سپس موش های مدل استئوآرتریت به 5 زیر گروه 7 سری شامل کنترل، سالین، سلول بنیادی، تمرین هوازی و سلول بنیادی+تمرین هوازی، تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته با سرعت 15 متر بر دقیقه و مدت زمان 25 دقیقه آغاز و به سرعت 22 متر بر دقیقه و مدت زمان 64 دقیقه در هفته هشتم رسید. شاخص های التهابی شامل سایتوکین های TNF-α و IL-10 بافت قلب موش ها به روش الایزا(ELISA) اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش: غلظت TNF-α در گروه های کنترل بیــــمار و سالین در مقایسه با سایر گروه ها به طور معنی داری بیشتر و غلظت IL-10 در گروه های کنترل بیمار و سالین در مقایسه با سایر گروه ها به طور معنی داری کمتر بود(P<0.001). تمرین هوازی و سلول بنیادی به تنهایی و یا تمرین هوازی همراه با سلول بنیادی، سبب افـــزایش مــــعنی داری در غلظت IL-10  و کاهـــــش معــــنی داری در غلظت  TNF-α گردید(P<0.001). بحث و نتیجه گیری: استئوآرتریت سبب افزایش التهاب سلول های قلبی می گردد. اگر چه سلول بنیادی دارای اثرات ضد التهابی می باشد، اما درمان ترکیبی آن با تمرین هوازی موثرتر می باشد.