زبان حقوق بین الملل؛ در بوته آزمون تک صدایی یا چند صدایی

مواجهه حقوقدان، همانند برخورد زبان شناس، ادیب، فیلسوف و منطقدان با زبان نیست. با این حال محدودیت ها و ابهام های زبان طبیعی درصورت بندی مفاهیم حقوقی و تبیین واقعیت ها، رمز گشایی از متن ها و فهم عقلانیت حاکم بر ارزش های سیستم حقوقی بین المللی باعث می شود حقوقدان فراتر از مرزهای واقعی دانش حقوق و در محدوده ای بین منطق، زبان شناسی و فلسفه تحلیلی زبانی به تدارک نظریه ای مناسب مفاهیم، گزاره ها، متن ها، نرم ها، مدل های عقلانیت و نظریه های حقوقی پرداخته و اهتمام خود را صرف بازشناسی ماهیت، نوع  و دلالت های منطقی آنها نماید. آنچه دشواری تدارک چنین نظریه ای را دوچندان می سازد خصلت دیالکتیک زبان حقوقی است، به این معنا که زبان حقوقی  هم باید برای توصیف بی پیرایه و دقیق واقعیت ها و امور اعتباری  حیات جمعی، واجد ظرفیت بیانگری، معناکاوی و رمزگشایی از متن های متین حقوقی باشد و درعین حال قابلیت بازنمایی و تدوین روشمند ارزش ها و الزام های حقوقی و قانونی را نیز دارا باشد. زبان حقوقی نوع خاصی از زبان های طبیعی به شمار می رود، درست مشابه هر زبان طبیعی دیگرو حتی افزون بر آن، فاقد درجات یقین، سطح دقت و شفافیت است که صرفا از زبان های صوری و نمادین ساخته است که منطق دانان آن را به منظور تبیین دقیق روابط ونسب موجود معرفتی در حوزه ریاضیات، منطق و فیزیک نوین بر پایه عقلانیت صوری به کاربسته اند. با این همه چالش، حقوق بین الملل، با آزمون دشوارتری مواجه است که چند صدایی و تکثر خوانش ها و تنوع معناها را به رسمیت بشناسد و یا اینکه در چنبره قدرت، به زبان  سرکوب سوژه های سخن گو و خود رای تنزل یابد.