بررسی پتانسیل گرشگری غذایی بومی و سنتی و تاثیر آن در توسعه ی کارآفرینی و گردشگری ایران

گردشگری شیوه مهم و جدید اشتغال زایی و ایجاد در آمد و عامل خروج روستاها از انزوای اجتماعی و نیز جمعیت پذیر کردن جوامع روستایی وبومی هر مکان است. غذا یکی از پایه ترین مولفه های تجربه گردشگری است. با این که بخشی جدایی ناپذیر تجربه ما از گردشگری است تنها در سال های اخیر در جایگاه اصلی خود در رابطه با مباحث گردشگری مورد مطالعه واقع شده است. از آن جایی که گردشگری غذا در سال های گذشته در بیشتر کشور ها مورد توجه قرار گرفته و کشور ها پاسخ اعتماد خود به این گونه از گردشگری را چه از لحاظ اقتصادی و چه از لحاظ فرهنگی گرفته اند، با توجه به وجود این پتانسیل در کشور ما و مخصوصا تنوع قوم ها و فرهنگ های مختلف، لازم است که در این زمینه از گردشگری فعالیت های گسترده تری انجام شود و گردشگری غذایی مورد توجه بیشتری قرار گیرد. ما هم در این پژوهش با توجه به وجود ظرفیت جذب گردشگر توسط غذا در کشورمان می خواهیم به دلایل عدم بهره مندی و سودجویی از این فرصت بپردازیم و بررسی کنیم که آیا گردشگران و ساکنان منطقه تمایلی به مشارکت در این نوع از گردشگری دارند یا خیر. برای پاسخگویی به این سوال از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی استفاده شده است و داده های مورد نیاز از طریق روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری گردیده است. نتایج این بررسی نشان می دهد که افراد هر جامعه ای تمایل زیادی به حضور در این نوع گردشگری دارند اما با وجود حضور پتانسیل بالای منطقه میزان آشنایی با غذاهای بومی نواحی در میان گردشگران کمترین میانگین را به خود اختصاص داده و همچنین علاقه کم روستاییان و کشاورزان برایمشارکت در فعالیت های اجتماعی در روستاها به عنوان مهم ترین چالش شناسایی شده است.