اثربخشی برنامه حضور ذهن مبتنی بر درمان شناختی کنترل درد بر عملکرد های روانی – اجتماعی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن (زنان 17 تا 55 سال)

سابقه و هدف: حدود یک سوم مردم دنیا از درد مزمن رنج می برند، که با کاهش کیفت زندگی و سطوح بالایآشفتگی روانشناختی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه حضور ذهن مبتنی بر درمان شناختیکنترل درد بر عملکرد های روانی – اجتماعی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن در زنان 17 تا 55 سال بوده است. موادو روشها: این مطالعه در قالب یک طرح نیمه آزمایشی متشکل از دو گروه آزمایشی و کنترل همراه با پیش آزمون وپس آزمون انجام گرفت. 36 آزمودنی واجد شرایط از بین بیماران زن داوطلب مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کنندهبه بخش فیزیوتراپی بیمارستان ابن سینا شهرستان دلفان بطور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند (18نفر در هر گروه) برای جمع آوری اطالعات مورد نیاز اعضای هر دو گروه با فاصله زمانی 3 ماه به پرسشنامه های ناتوانیرولند و موریس، خودکارآمدی درد PSEQ و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس پاسخ دادند. برنامه 8 جلسه ای«درمان شناختی حضورذهن» برای گروه آزمایشی انجام شد. تاکید این برنامه بر افزایش آگاهی و توجه به عوامل شناختی و هیجانی مرتبط با درد مزمن و در نهایت فعال سازی رفتاری است، گروه کنترل هیچ مداخله روانشناختیدریافت نکرد. به منظور تحلیل داده ها از نرم افزار آماری 18 -spss استفاده شد . یافته ها: نتایج حاصل از انجام آزمونآماری تحلیل کوواریانس نشان داد نمرات اعضای گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، بطور معناداری در متغیر ناتوانیناشی از درد p=0/001 کاهش و در متغیر خودکارآمدی درد p=0/04 افزایش یافته است . در این پژوهش بین نمراتدو گروه در متغیر افسردگی p=0/02 تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: درمانشناختی حضورذهن می تواندبا کاهش حساسیت نسبت به اضطراب و در نتیجه کاهش توجه انتخابی بیماران نسبت به محرک های دردناک واضطراب آور در کاهش ناتوانی ناشی از درد و افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مؤثر باشد.