طراحی واحد مسكونی با رویكرد حفظ و افزایش سلامت جسمی و روانی كودكان

نیاز کودکان و خردسالان به محیط باز برای ارضای خواسته و فعالیت های بدنی بر هیچکس پوشیده نیست. تا قبل از دو دهه پیش با وجود خانه هایی با حیاط و حوض و درخت و فضایی دلباز و یا حتی بازی در کوی و برزن این نیاز برطرف می شد اما امروزه با توجه به کمبودات موجود ناچاراً با تغییر الگوی سکونت به روش آپارتمان نشینی، حیاط ها کمتر می توانند پاسخگوی نیاز کودکان باشند. فضاهایی هک با نام حیاط در ساختمان های امروزی دیده می شوند به هیچ عنوان کاربری همچونی فضاهای منازل گذشته را تأمین نمی کنند. بنابراین فضاهای بازی در مجتمع های مسکونی امروزی الزاماً می بایست حداقل های ارضا نیازهای شادی، بازی و فعالیت های آموزشی مرتبط با کودکان به منظور ورود به اجتماع و آمادگی زندگی درجامعه در سنین بالاتر را فراهم نماید. به نظر می رسد حفظ سلامت، درک محیط، تأمین جسمی به منظور فراگیری مهارت های بدنی و فضای آرام در فضاهای شهری باز گذشته همچون محله و کوچه و ... از سوی مراجع برنامه ریز و صادر کننده مجوز ساخت و سازهای مسکونی بی اهمیت و یا کم اهمیت انگاشته می شود. وسایل بازی کودکان باید به گونه ای طراحی، انتخاب و اجرا شود که نه تنها جنبه سرگرمی را تأمین نماید، بلکه تفکر و خیال پردازی را نیز تقویت کند. تحقیق حاضر از نوع مطالعه کتابخانه ای به منظور شناسایی، معضلات در راستای ارتقای سلامت کودک در مجتمع های مسکونی و شرایط هرچه بهتر جسمی و روانی کودکان است. در این مقاله پژوهش های گذشته مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج تحقیق، پیشنهادها و ایده های معمارانه ای طراحی فضاهای مطلوب کودک در جهت افزایش خلاقیت و سلامت روحی و جسمی کودکان است، ایجاد فضای زنده و پویا، به کارگیری و الهام از عناصر طبیعی، تناسب و ترکیب مناسب فضاهای باز و مسقف، تنوع پذیری و ...