چگونگی جمع بین گردشگری حلال و روایاتی که سیاحت را نکوهش نموده اند
محل انتشار: پژوهشنامه حلال، دوره: 3، شماره: 2
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 272
فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JHALAL-3-2_001
تاریخ نمایه سازی: 4 اسفند 1399
چکیده مقاله:
این پژوهش که با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده، در پی آن است که بین روایاتی که سیاحت را نکوهش کردهاند، با گردشگری حلال جمع کند. از این پژوهش برمیآید که اسلام برای سیاحت به معنای گردشگری اهدافی در نظر گرفته است. مواردی همچون «سفر»، «سیر»، «نفر»، «هجرت» و مانند اینها زیرمجموعه سیاحت قرار میگیرند. اسلام، سیاحتی را که موجب بریدن از جامعه، سخنچینی، افساد بین دیگران و مانند اینها میشود، نمیپذیرد. کلمه «سیاحت» در طول زمان تغییرات زیادی یافته است. روایاتی که سیاحت را نکوهش کردهاند، گردشگری حلال را نفی نمیکنند، زیرا این نوع روایات، بر «سیاحت» به معنای مذموم آن، یعنی رهبانیت و انزوای متحرک، سیاحت با هدفی غیر شرعی همچون افساد بین دیگران، سخنچینی و ... دلالت دارند، اما سیاحت خوب (گردشگری حلال)، موجب پایداری زندگی اجتماعی، استحکام نهاد خانواده، نشاط علمی، کسب تجارب مفید و مانند آن میشود. از همین رو در بحث نماز و روزه مسافر و دیگر تکالیف مشابه، احکام متفاوتی برای گردشگری حلال و حرام بیان شده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مرتضی رحیمی
بخش علوم قرآن و فقه دانشکده الهیات، دانشگاه شیراز، ایران