ارزیابی نگرش پرستاران در رابطه با فناوری ارائه مراقبتهای پرستاری از راه دور جهت آموزش و درمان بیماران مبتلا به کووید 19

با توجه به گسترش بیماری کووید 19، استفاده از پتانسیل پرستاری از راه دور در بحث آموزش و درمان این بیماری امری مهم و ضروری به شمار میرود. ارزیابی نگرش پرستاران در به کار گیری این فناوری میتواند به سیاستگذاران و برنامه ریزان بهداشت در کشورهای در حال توسعه کمک نماید و از ظرفیت این فناوری در ابعاد گسترده برای مدیریت و کنترل بیماری استفاده کنند. بنابراین در این پژوهش به ارزیابی نگرش پرستاران در این خصوص پرداختیم.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی تحلیلی بود که در سال 1399 در دانشگاه شیراز و فسا بر روی 65 نفر از پرستاران انجام گرفت. نمونه گیری به صورت نمونه گیری آسان (در دسترس) بود. به منظور گردآوری داده ها پرسشنامه به صورت الکترونیکی تدوین گردید و از طریق شبکه های اجتماعی در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت.این پرسشنامه شامل 21 سوال و دارای 4 بخش (اطلاعات دموگرافیک، میزان آشنایی با فناوری پرستاری از راه دور، میزان تاثیر این فناوری در آموزش بیماران و میزان تاثیر در درمان بیماران) بود. روایی پرسشنامه توسط 3 نفر متخصص انفورماتیک پزشکی تایید شد. داده ها در نرم افزارSPSS نسخه 24 و با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تی زوجی و آزمون همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در این مطالعه %66 از شرکت کنندگان زن بودندو سن %60 افراد زیر 30 سال و تحصیلات %85 از افراد لیسانس بود. میزان آشنایی %62 از پرستاران با فناوری پرستاری از راه دور متوسط به بالا بود. در مجموع پرستاران معتقد بودند که فناوری پرستاری از راه دور هم در درمان و هم درآموزش مفیداست. اما تاثیر این فناوری در آموزش بیش از درمان میباشد(. (p <0/05 طبق نتایج این مطالعه، پرستاری از راه دور بیشترین تاثیر را در ارائه خدمات روانپزشکی جهت آموزش بیماران و آموزش درخصوص نحوه پیشگیری از انتشار بیماری وکمترین تاثیر را در پایش علائم حیاتی بیمار، استفاده از ابزارهای پوشیدنی و استفاده از ابزارهای ویدئوکنفرانس جهت ملاقات با بیمار جهت درمان میتواند داشته باشد. همچنین بین نگرش پرستاران با میزان آشنایی آنها با فناوری پرستاری از راه دور ارتباط معنی داری وجود نداشتp>0/05, r=0.071نتیجه گیری: این مطالعه نشان دادکه نگرش پرستاران نسبت به فناوری پرستاری از راه دور مثبت است بنابراین لازم است سیاستگذاران و برنامه ریزان بهداشت در کشورهای در حال توسعه ، زیرساختهای فناوری را مورد بازنگری و به روزرسانی قرار دهند و از ظرفیت این فناوری در ابعاد گسترده برای مدیریت و کنترل بیماری استفاده کنند.