مقایسه تاثیر شیوه آموزش حضوری و استادمحور با آموزش مجازی در میزان یادگیری درس تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی دانشجویان

سابقه و هدف: ابداع، ارزیابی و تثبیت شیوه­های مطلوب آموزشی از وظائف مهم سیستم آموزشی است. بر همین اساس، هدف این پژوهش تعیین و مقایسه تاثیر شیوه ­های آموزش حضوری و استادمحور با آموزش مجازی در میزان یادگیری درس تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی دانشجویان ابن­ سینا همدان است. مواد و روش ­ها: این پژوهش از لحاظ ماهیت و هدف کاربردی و یک مطالعه نیمه تجربی است. جامعه آماری 30 نفر از دانشجویان دختر رشته پزشکی دانشگاه ابن سینا همدان بودند که در سال 1397 کتاب تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی را انتخاب نمودند؛ این تعداد با روش تخصیص تصادفی ساده به دو گروه پانزده نفره جهت شرکت در فرآیند آموزش حضوری استادمحور و آموزش مجازی جهت آموزش و یادگیری فصل دهم (آشنایی با مبانی طب سنتی ایران) تقسیم شدند. ملاک ارزیابی در بعد یادگیری درس نمره کسسب شده در آزمون بود. و روایی پرسشنامه بررسی نگرش آنان نسبت به این دو شیوه آموزشی توسط اساتید و متخصصین در این زمینه و پایایی آن از طریق انجام مطالعه راهنما و محاسبه آلفای کرونباخ به تأیید رسید. یافته­ ها: یافته ­ها مشخص نمود که نمره آزمون علمی دانشجویان در درس مذکور، همبستگی اجتماعی و مدرس دوره در روش تدریس حضوری و استاد محور در وضعیت مناسب­ تری قرار داشته است. میانگین دیگر عناصر نظیر موفقیت، عاطفه منفی، خودانگیختگی در یادگیری، فرصت و حتی رضایت کلی در روش حضوری بیشتر از روش تدریس مجازی بوده ­است. یافته­ ها نشان دهندۀ آن است که در روش آموزش مجازی، میانگین همبستگی اجتماعی و رضایت دانشجویان از مدرس دوره از میانگین معیار کمتر بوده است. نتیجه گیری: از دیدگاه دانشجوبان حضور و تعامل با استاد یک رکن و اساسی مهم در روش های آموزشی و تدریس می باشد که این تعامل باعث جریان یافتن روابط و همبستگی اجتماعی بین دانشجو و استاد می شود.