ارائه یک مدل بهینه سازی چند هدفه گردش شغلی به منظور حداقل کردن بار ارگونومیکی فیزیکی، روحی و روانی

فیزیوتراپ ها یکی از ارکان مهم در ارائه خدمات توانبخشی و درمانی هستند. از این رو سلامت و رضایت شغلی آن ها از اهمیت بالایی برخوردار است. آسیب های ارگونومیکی از شایع ترین معضلات شغلی به ویژه در حرفه ی فیزیوتراپی است. با توجه به این که گردش شغلی یکی از کم هزینه ترین روش ها جهت کاهش آسیب های ارگونومیکی در بین کارکنان است، می تواند در جهت کاهش اینگونه آسیب ها مورد استفاده قرار گیرد. حداقل سازی تعداد روزهای کاری از دست رفته ناشی از آسیب های شغلی نظیر کمردرد و همچنین کاهش بار ارگونومیکی (اسکلتی، عضلانی، روحی و روانی) می تواند موجب کاهش آسیب های شغلی و نیز افزایش رضایت و کارایی فیزیوتراپ ها گردد. با افزایش کارایی ارکان درمان، ارائه ی خدمات درمانی در سطح بالاتری صورت گرفته که رضایت بیماران و بهبود دریافت خدمات را در پی خواهد داشت. در این مقاله یک مدل دو هدفه ی برنامه ریزی ریاضی برای برنامه ریزی گردش شغلی ارائه شده است که اهداف حداقل سازی بار ارگونومیکی فیزیکی، روحی و روانی فیزیوتراپ ها و نیز حداقل سازی تعداد روزهای کاری از دست رفته ناشی از آسیب های شغلی را دنبال می کند. مطالعه ی موردی این تحقیق در بیمارستان 22 بهمن مشهد انجام شده است و داده های مدل، از طریق توزیع پرسشنامه های DASS و MAPO و نوردیک و مصاحبه با فیزیوتراپ های بیمارستان جمع آوری شده است. با توجه به طبیعت غیرخطی مسئله از الگوریتم های فرا ابتکاری برای حل مدل استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که با بکارگیری مدل پیشنهادی، تعداد روزهای کاری از دست رفته ی فیزیوتراپ ها، 23 درصد کاهش می یابد.